مفهوم قرائت
«قرائت قرآن» زمانی محقق میشود که کلمات قرآن بر زبان جاری و فضای دهان را فرا گیردو نشانه آن هم این است که اگر فرض کنیم تلاوت کننده در مکان خلوتی قرار دارد ، صدای خود را بشنود. (شرایع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام، نجم محقق حلی، ج3،ص 131)بنابراین ، تلاوت قرآن نباید از این مقدار آهسته تر باشد. در غیر این صورت «قرائت» صدق نخواهد کرد؛ بلکه یا به آن «حدیث نفس» گفته میشود و یا «مطالعه» قرآن و هیچ کدام جایگزین قرائت قرآن نیست.
از این قانون چند نتیجه گرفته میشود:
الف)شخص اجیر شده برای تلاوت قرآن باید طوری تلاوت کند که طبق ضابطه مذکور قرائت صدق کند، نه اینکه آن را به طور حدیث نفس یا مطالعه مرور نماید. در غیر این صورت اجرتی که میگیرد، حرام خواهدبود، زیرا اجرت را برای «قرائت» قران گرفته است.
ب) حکم اخفات در نماز( که در حمد و سوره نماز ظهر و عصر و تسبیحات اربعه(یا حمد) در رکعت سوم و چهارم نمازها و همچنین سایر اذکار نماز) نیز به همین کیفیت است؛ یعنی بای کلمات نماز بر زبان و دهان جاری گردد، به طوری که اگر فرض کنیم نمازگزار در مکانی ساکت و آرام قرار دارد، حداقل خودش صدای خود را بشنود، در غیر این صورت نمازش باطل است. (امام خمینی، توضیح المسائل محشی، ج1، ص535)
ج) با نگاه به آیه سجده، بدون اینکه آن را قرائت کند، سجده واجب نمیگردد؛ بلکه در صورتی واجب میشود که آیه سجده را بخواند(طبق همان تعریفی که گذشت) یا بشنود.( امام خمینی، توضیح المسائل محشی، ج1، ص592)
د) چناچه جنب، حائض و نفساء به سوره سجده دار نگاه کنند، بدون اینکه آنها را تلاوت نمایند، اشکال ندارد.