سلمان حاجی اسماعیلی گفت:
فرهنگ عزاداری در مکتب شیعه به افراط و تفریط کشیده شده است که عدهای آنها را تفکیری میخواندند.
نشست علمی- پژوهشی با حضور حجه الاسلام سلمان حاجی اسماعیلی از اساتید حوزه و دانشگاه با موضوع «بررسی فرهنگ عزاداری در قرآن و مکتب تشیع» در فضای مجازی سامانه کوثرنت- سیما- برگزار شد.
به گزارش واحد پژوهش مدرسه فاطمه الزهرا(سلام الله علیها) اردکان آقای سلمان حاجی اسماعیلی در این جلسه بیان کرد: وهابیون عزاداری برای ائمه و بزرگان دین را حرام میدانند و شیعیان را تفکیری و این مراسمات را بدعت در دین میخوانند. دلیل آنها این است که در کتاب و سنت چیزی نداریم که به این مراسمات مجوز بدهد.
ایشان اذعان کرد: دلیل شیعیان بر برپایی عزاداری این است که در کتاب و سنت مصادیق زیادی آمده است از جمله آیات اولیه سوره بروج که داستان اصحاب اخدود در این سوره است که خداوند داستان را برای پیامبر تعریف میکند و پیامبر محزون و گریه میکند.
وی از مصادیق عزاداری در قرآن را سورۀ احقاف، آیه15 معرفی میکند و گفت: در آیه که به انسان وصیت میکند که به پدر و مادر خود احترام کنید و به مادرت احسان کن که تو را حمل کرده و شیرده داده و مشقت کشیده است. مفسرین در این آیه چند اشکال میگیرند از جمله اینکه در آیه لفظ انسان به کار برده شده، انسان کافر تکلیف ندارد، نمازش واجب نیست، نیکی کردن هم واجب نیست، همچنین در ابتدا، آیه میگوید به پدر و مادرت نیکی کن بعد میگوید مادر(امه) را احسان کن چون در دوره حمل سختی کشیده. پس تعلیل این آیه که پدر و مادرت نیکی کن درست نیست واشکال دیگر اینکه حمل فرزند نه ماه و نه روز است و مدت شیردهی دو سال کامل است. سی ماه وسه باید در آیه گفته شود در حالیکه سی ماه آمده است.
حاجی اسماعیلی در جواب اشکال مفسرین گفت: کلمه انسان شخص خاص است. در زمان نزول آیه این شخص هم بوده که شیعه و سنی معتقدند که امام حسین(علیه السلام) است. لفظ بالوالدیه منظور حضرت علی(علیه السلام) و حضرت فاطمه(سلام الله علیها) است. کلمه «امه» منظور حضرت زهرا(سلام الله علیها) است و آیه مختص امام حسین(علیه السلام) میباشد.
استاد حوزه علمیه در بیان مطالبش تاکید کرد: طبق برخی از آیات قرآن اولین کسی که نوحه خوان به معنای مثبت بود، خود خداوند است و اولین پا منبری، پیامبر اسلام است که این آیات را خدا بر ایشان نازل میکند و پیامبر محزون میشود.
استاد بعد از شش نمونۀ قرآنی از عزاداری، به مصادیق سنت پرداخت و افزود پیامبر بعد از رحلت حضرت خدیجه هر ساله گوسفند قربانی میکردند و سالگرد میگرفتند. به طوری که عایشه از این عمل پیامبر حسادت میورزید که بعد از گذشت چند سال از مرگ او چرا سالگرد میگیرد و این مطلب را علمای شیعه و سنی نقل میکنند. پیامبر بر شهادت حمزه عمویشان محزون و عزادار شدند و آن سال را سال عام الحزن نامید.
وی بیان کرد: نوحه به معنای فزع و جزعه درست نیست. لخت شدن، قمه زدن و اشعار عاشقانه در عزاداریها در شأن اهل بیت نیست.