گاهی که به اسرار وجودی خود و کارهایم میاندیشم، احساس میکنم یکی از مسائلی که باعث خیر و برکت در زندگیام شده و همواره عنایت و لطف الهی را شامل حال من کرده است، احترام و نیکی فراوانی بوده است. که به والدین خود، به ویژه در دوران پیری و هنگام بیماری آنها کردهام. علاوه بر توجه معنوی و عاطفی، تا آنجا که تواناییم اجازه میداد، با وجود فقر مالی و مشکلات مادی در زندگیام از نظر هزینه و مخارج زندگی، به آنان کمک و مساعدت کردهام.
یکی از فرزندان شهید مطهری نیز در این زمینه میگوید:« هرگاه به فریمان(زادگاه شهید مطهری) سفر میکردیم، پدرم تاکید خاص داشتند که ابتدا به منزل پدر و مادرشان برویم. پس از آن اقوامی را که برای دیدن ایشان و خانواده به منزل حاج شیخ میآمدند، میپذیرفتند. در موقع روبرو شدن با پدر و مادر، دست آنان را میبوسیدند و به ما نیز توصیه میکردند که دست ایشان را ببوسیم.»(مهدی علوی، حقوق والدین بر فرزندان از دیدگاه اسلام، ص12)